Patient stories

Terwijl ik aan boord ben en ik de patiënten hier zie in de afdelingen of ze meeneem naar de operatiekamer heb ik af en toe een moment waarop ik mezelf verplaats in hun leven, althans probeer te verplaatsen. Het is zo moeilijk voor te stellen hoe anders je leven kan zijn. Ik stel me voor hoe het is om te leven zoals zij dat doen met de aandoeningen die zij hebben. Wanneer ik dit doe, ben ik vaak overweldigd door medeleven voor deze mensen. Het herinnert me er ook aan hoe sterk ze zijn in wat ze allemaal al hebben meegemaakt, hoe ze in het leven staan en wat een eer het is om deze patiënten te mogen leren kennen en begeleiden. In plaats van mijn verhaal deze keer dus enkele patient stories van prachtige mensen uit Guinee en West Afrika. Neem even de tijd om stil te staan bij hoe het moet zijn voor deze mensen en hun families...

• Salematu's miracle

Het begon allemaal met kiespijn. Salematu was 24 toen ze voor het eerst de pijn in haar mond opmerkte. Als eerstejaars verpleegkundestudent wist ze dat ze naar de tandarts moest gaan, maar ze worstelde. Ze was haar man onverwachts kwijtgeraakt en hij had haar achtergelaten met twee jonge dochters. Het geld was schaars en de medische kosten waren hoog. Maar de pijn in haar mond werd erger. Uiteindelijk was wachten geen optie meer. Na onderzoek was het nieuws van de dokter niet goed - haar werd verteld dat het een tumor was die langzaam maar gestaag groeide. In de volgende twee jaar keek ze hulpeloos toe hoe de tumor haar gezicht overnam en in haar mond drukte waardoor het moeilijker werd om te spreken en te slikken. Het vervormde haar neus, begon dichter naar haar linkeroog toe te kruipen en bedreidgde haar zicht. Al die tijd kreeg Salematu hetzelfde te horen van artsen: er was niets dat ze konden doen. Ze hadden niet de medische capaciteit om haar te helpen. Na verloop van tijd werd ze gedwongen haar droom, de verpleegschool af maken, te laten varen. Welk nut had het om te blijven studeren als haar tumor haar ervan weerhield te werken? Moe van de blikken en opmerkingen van vreemden op straat, stopte ze met er op uitgaan. Ze werd gedegradeerd naar haar huis en bracht het grootste deel van haar tijd door met haar twee jonge dochters. Ze schaamde zich om gezien te worden, geneerde zich om zelfs haar dochters haar veranderende gezicht te laten zien. "Ik voelde me hulpeloos. Ik zou er niet zo uit moeten zien." Het eerste sprankje hoop kwam op de dag dat haar oom haar riep met nieuws uit de havenstad Conakry - een hospitaalschip arriveerde om gratis operaties uit te voeren! Haar hart was gevuld met geluk in de hoop op bevrijding van de tumor. Op de dag dat ze de loopplank van de Africa Mercy opliep om haar operatie te krijgen, zei Salematu dat ze vreugde voelde tot in haar botten. De plannen voor een leven waarin ze zich ooit machteloos voelde, voelde nu vol onbegrensde mogelijkheden.

• Mercy voor Mercy

Toen de 25-jarige Mercy arriveerde op de Africa Mercy om te worden gezien door het screeningsteam leefde ze in een staat van depressie. Ze zag er ouder uit dan haar leeftijd toen ze sprak over de droefheid en het leed dat haar had getroffen. Ze was als jong kind wees geworden. Bovendien had ze in de afgelopen drie jaar allebei haar kinderen verloren door ziektes. Het was tijdens deze periode van verdriet dat ze voor het eerst de knobbel in haar mond opmerkte, die uiteindelijk uitgroeide tot een grote tumor. "Ik was zo down dat ik niet eens aan mijn gezondheid dacht. Iedereen waar ik close mee was is van mij afgepakt. Ik wilde sterven." Toen haar kerk in Liberia hoorde dat Mercy Ships naar Guinee kwam, kwamen ze samen om genoeg geld bijeen te brengen om Mercy hulp te laten zoeken. De tweedaagse tocht naar de havenstad Conakry was lang en vermoeiend, maar Mercy wist dat ze geen andere keus had. Tranen rolden langzaam van haar gezicht terwijl ze geduldig zat te wachten op de uitkomst van haar screening. De afgelopen drie jaar had ze moeite moeten doen om te eten, praten en uiteindelijk zelfs te ademen. Maar na lang wachten kwam eindelijk het nieuws dat ze was goedgekeurd voor een operatie! Ze begon te zingen op het dock, vervuld van blijdschap was ze vergeten hoe ze zich moest voelen! Mercy kreeg iets dat ze in lange tijd niet had gehad, hoop. Na de operatie die haar tumor verwijderde, glimlachte Mercy bij de gedachte aan de toekomst. "Ik ben zo blij dat ik een kans heb gekregen, ik ben te lang verdrietig geweest." Toen ze aan de reis terug naar Liberia begon, begon ze zich eindelijk voor te stellen hoe haar leven eruit zou kunnen zien, dromen die ze zich niet eerder had voorgesteld. Ondanks dat ze nog steeds om het verlies van haar kinderen rouwt, gelooft ze nu dat ze een kans heeft om het opnieuw te proberen.

• Tresors dreams

Tresor is een tienjarige jongen met een explosieve lach. Hij is een brutale grappenmaker met een competitieve geest en hij is totaal niet bang zijn mening te uiten. Hij is het soort kind dat je onstopbaar zou noemen. Maar Tresor's kindertijd nam een onverwachte wending toen hij nog maar drie jaar oud was. Hij speelde buiten met zijn vrienden toen hij per ongeluk in een open vuur werd geduwd. "Er was niemand in de keuken die over hem waakte. Hij huilde niet hardop, dus niemand wist wat er gebeurde. Het vuur bleef hem verbranden. Een lange tijd later ondekte mijn zus hem, liggend op die manier", vertelde Tresors moeder, Mary Magdalena. De vlammen verbranden het kleine lichaam van Tresor grotendeels en lieten wonden achter op zijn bovenlichaam en gezicht die uiteindelijk zouden veranderen in starre littekens. De brandwonden aan zijn arm waren de wonden die echt een stempel op zijn jonge leven drukten. Zonder goede medische zorg genazen zijn wonden slecht, waardoor een contractuur ontstond die beweging in zijn elleboog blokkeerde, wat hem het gebruik van zijn arm en hand kostte. Voor Mary Magdalena heeft het ongeluk van Tresor diepe littekens in haar hart achtergelaten. Omdat ze er niet was toen hij in het vuur viel herinnert ze zich levendig het moment waarop ze haar kleine jongetje voor het eerst in deze toestand zag. "Ik kwam de volgende ochtend thuis en vond hem zo. Niemand had hem naar het ziekenhuis gebracht" en herinnerde ze zich hoe hij was bedekt met open wonden, zijn botten zichtbaar. Het afreizen naar het ziekenhuis voor verbandwissels liet haar diep in de schulden zitten. "Ik huilde en voelde me zo slecht en zei tegen God: "Ik weet niet zeker of hij het zal overleven, ik weet niet zeker of hij het zal halen", zich volkomen verwoestend voelend dat ze er niet was geweest om hem te beschermen. Naarmate de tijd verstreek, werden de beperkingen die veroorzaakt waren door het ongeluk van Tresor steeds duidelijker. Zonder het gebruik van zijn hand en zijn arm door de contractuur had hij hulp nodig bij alledaagse taken, zoals het aan- en uittrekken van zijn kleren en zelfstandig eten. Zeven jaar na zijn ongeluk hoorde Mary Magdalene over de aankomst van de Africa Mercy in Kameroen en werd Tresor geopereerd. Het was het antwoord op een gebed dat ze beiden al jaren baden: dat Tresor op een dag het gebruik van zijn arm weer terugkreeg. Hij kreeg aan boord een operatie, het dichte littekenweefsel rondom zijn elleboog werd verwijderd en vervangen door huidtransplantaties waardoor hij zijn arm weer kon uitstrekken. Het operatieteam opereerde ook zijn hand om hem optimale mobiliteit in zijn vingers te geven. Het was een lange weg van herstel voor Tresor. Voordat de fysiotherapie kon beginnen, moest hij geduldig wachten tot zijn wonden genazen. Maar het duurde niet lang voordat de karakteristieke energie en het gejuich van Tresor terugkeerden. Het was een bekend gezicht om hem te zien rondscheuren op zijn driewieler in de afdelingen of op Deck 7. De rehab van Tresor omvatte het oppakken van voorwerpen, dingen oprapen en het steeds zwaardere dingen dragen met zijn hand. Zijn mobiliteit is nu eigenlijk 100%. Hij werd zo opgewonden toen hij de allereerste keer in staat was om zijn elleboog alleen te bewegen. Hij is zo gemotiveerd! Op de vraag hoe het leven na de operatie voor Tresor zal veranderen, zei zijn moeder dat hij meer onafhankelijkheid in zijn leven zal hebben. Hij zal zichzelf nu kunnen wassen, afwassen, goed eten en schrijven zoals alle anderen. Maar op een typische 10-jarige manier is Tresor enthousiast voor andere levensveranderingen zoals basketballen, zijn vrienden bezoeken en meer verantwoordelijkheid opnemen als de 'man van het huis'. Zijn ultieme droom is om monteur te worden als hij opgroeit. "Sinds de eerste keer dat hij de monteurs aan het werk zag, vertelde hij me: Dit is wat ik wil doen", zei Mary Magdalene. Nu geheel genezen en met herstelde mobiliteit, is Tresor vrij om zijn dromen met open armen na te jagen.