New friendships. New adventures.

I should know by now! Elke dag is weer nieuw, geen week is hier hetzelfde. Als ik terugkijk op mijn week heb ik iedere dag weer zoveel ongelofelijke mooie dingen gezien, maar zo velen van hen zijn zo moeilijk om te vertalen in een blog. Hoe verwoord je de verbazing van het instrumenteren van een ventriculoperitoneale (VP) shunt terwijl je team uitleg en instructies krijgt via een skypecall? Welke woorden gebruik je om de kick te beschrijven op het moment dat je na uren opereren eindelijk een schildklier van ruim 2 kg verwijdert? Hoe omschrijf je het gevoel als patiënten lachen als je een spelletje met ze speelt, terwijl nog niemand weet of ze volledig zullen herstellen. Zelfs het gevoel van de pure vreugde vermengt met pure opluchting wanneer een patiënt lacht na een lange gecompliceerde tumorexcisie kan ik niet in woorden omschrijven.

Ik durf best te zeggen “We have the coolest job in the world”! Zelfs met de lange dagen, scrub-through-lunch-time OK’s en het statische urenlange staan. Ik leer meer elke keer dat ik hier de OK weer instap. Er zijn hier zoveel aandoeningen die we opereren die thuis niet voorkomen in deze ernstige vormen.

De afgelopen weken zijn geweldig geweest, de patiënten in de wards, het zien van nieuwe operaties en het leren van nieuwe technieken. De statistieken van MercyShips zijn overweldigend. Er zijn zoveel operaties die de teams hier hebben kunnen doen. Er zijn echter ook nog mensen die we niet kunnen helpen. Op dat moment vraag je jezelf af “Why?” Waarom kunnen we ze niet helpen? Wat is het nut als een patiënt met hetzelfde probleem weggaat als dat hij kwam. Dan moet ik toch weer bedenken dat we hier iedere dag WEL een verschil kunnen maken voor vele andere patiënten. We kunnen misschien niet alle problemen hier oplossen, maar we maken wel een verschil en geven mensen een kans op een toekomst.

De afgelopen weken heb ik zowel in “Goitre-land” als in bij de MaxFax chirurgie gewerkt. In Afrika heeft een groot deel van de bevolking last van een goitre, ofwel een struma, ofwel een zwelling van de schildklier. Normaal gesproken is de schilklier een vlindervormige klier van zo’n 40 gram die zich in je nek voor de luchtpijp bevind. De patiënten die wij hier opereren gaan ruim over die 40 gram heen. Schildklieren van 1 à 2 kilogram is hier niets vreemds. De oorzaken van de enorme schildklierproblemen hier zijn vooral het gebrek aan jodium in voedsel en het eten van cassave als hoofdvoedsel (dit beperkt de opname van jodium in het lichaam). Je kunt je wel voorstellen dat zo’n gezwel veel gevolgen met zich meebrengt. Patiënten hebben last van ademhalingsproblemen en slikproblemen en dan nog niet gesproken over de klachten van hyper- of hypothyreoïdie. De struma operaties hier zijn heel uitdagend. Te beginnen bij de anesthesie en de zeer moeilijke ademwegen. In de meeste gevallen is er veel compressie van de trachea met een forse dislocatie. Soms resulteert dit zelfs in een wakkere fiberoptische intubatie, niet fijn om aan te zien. De operatie zelf kan ook veel uitdagingen met zich meebrengen. De goitres hebben een enorme bloedvoorziening, de zenuwen die je aangezicht en je stembanden reguleren liggen diep verstopt en de bijschildklieren willen zich niet altijd makkelijk laten vinden. Al met al kan zo’n operatie een flinke klus zijn.

Bij de MaxFax chirurgie worden deze weken veel verschillende ingrepen uitgevoerd, ook wel eens onconventionele. Afgelopen week hadden we een 9 maanden oud patiëntje, Ichaou, dat eerder deze field service een encephalocele operatie had gehad. Een operatie om een zeldzame aandoening te verhelpen waarbij de botten van de schedel niet volledig te sluiten en een spleet ontstaat waardoorheen cerebrospinale vloeistof, hersenweefsel en de hersenvliezen kunnen uitsteken. Na deze eerste operatie bleek Ichaou een verhoogde hersendruk te hebben, waarna besloten werd een VP-shunt te plaatsten, een inwendige drain om hersenvocht af te voeren naar de buikholte. Helaas bleek er na 3 weken de shunt niet meer te werken. Probleem! Geen neurochirurg meer aan boord om dit jonge mannetje te helpen. Om het probleem toch te kunnen verhelpen hebben we hulp ingeschakeld van de neurochirurg uit Engeland die enkele weken geleden aan boord was. Via een skypecall werden we door de operatie heen geloodst. Heel uniek, MercyShips eerste telesurgery!

Het leven aan boord van de Africa Mercy is verder prima. The community life is geweldig. Een van de positieve kanten van het leven in de MercyShips gemeenschap is dat er binnen korte tijd mooie vriendschappen ontstaan. Ik ben ontzettend blij dat ik dit heb mogen ervaren met Nina en Michaela. Maar dan is er ook het punt dat je afscheid moet nemen. Het enige dat ik erover kan zeggen is “People leave before we are ready to say goodbye!” We hebben gelukkig zo veel leuke momenten mee mogen maken samen! Zo ook de tripjes naar de stad en daarbuiten. They are great!

In en rondom Cotonou zijn enkele toeristische plekjes waar je geweest moet zijn. De craftsmarket en de fabricmarket staan natuurlijk bovenaan, maar we hebben ook Ouidah en Ganvie bezocht.

• Ouidah

Ouidah is een havenstad in Benin. De stad is het best bekend om zijn centrale rol in de internationale slavenhandel in de 17de, 18de en 19de eeuw. Gedurende deze tijd weden bijna 1.000.000 mensen ingescheept van het strand van Ouidah en vervoerd over de Atlantische Oceaan.

In Ouidah staan forten die Portugezen, Engelsen, Nederlanders en Fransen bouwden om hun belangen te verdedigen. De slaven werden verzameld in een binnenplaats waar ze verkocht werden. Ze werden met halsketens en beenketens aan elkaar vastgemaakt en moesten kilometers lopen naar het strand toe, naar de point of no return. De route die door Ouidah loopt ook wel de route des Esclaves, slavenroute wordt genoemd. Geketend aan elkaar werden ze in een kano gepropt en daarna ze in de scheepsruimen geladen, waar ze met zo’n 600 man in 1 ruimte werden vervoerd naar de Nieuwe Wereld.

Naast de rijke geschiedenis van slavernij staat Ouidah ook bekend als de spirituele hoofdstad van Voodoo, welke de officiële godsdienst is van Benin.

• Ganvie

Venice of Africa! Om Ganvie te bereiken moet je zo’n 8 kilometer van het vaste land varen naar dit grootste en mooiste Afrikaanse stilt village. De 25.000 inwoners bouwen hun huizen op teak palen. De mannen vissen, vrouwen bezoeken de drijvende markt en kinderen gaan naar school en spelen.

In de 17e eeuw, terwijl de slavernij booming business was in Afrika, vluchtten de Tofinu tribe richting het Nokoue meer achtervolgd door slavenhandelaars van de Fon tribe. Religieuze overtuigingen weerhielden de Fon ervan oorlog te voeren op het ‘Heilige meer’. Zo werd er een nieuw thuis gecreëerd, ver van het vaste land. Het is een deel van hun cultuur en manier van leven geworden.

Dit was het voor nu!

MercyShips is zoveel meer dan dan ik jullie zo kan vertellen! Het gaat om een gevoel en een ervaring, dat is onbeschrijfelijk!