Last but not least

22 maart 2017 - Cotonou, Benin

In de straten van Cotonou zie je veel jonge jongens voetballen. Ze rennen en hebben plezier. Je zou denken, niets mis mee toch? Nee, zeker niet. Het is echter alleen droevig om te zien waarmee deze jonge voetballers spelen. Gescheurde, leeggelopen en versleten ballen.

Het is niet voor niets dat één van mijn MercyShip maatjes een voetbal missie bedacht. Met nieuwe voetballen gingen we de stad door op zoek naar de armere gebieden van Cotonou. Niet ver van het schip kwamen we voorbij een voetbalveld. Lees: een soort dorpsplein van zand waar jerrycans dienen als doelpalen.

Toen we over het brandende zand richting het voetbalveld liepen zagen de kinderen onze ballen, stopten met spelen en liepen naar ons toe. Al snel vormde zich een hele groep om ons heen. De bedoeling achter deze hele missie was om de ballen toegankelijk te laten zijn voor alle kinderen in de community. De bal heeft geen eigenaar, maar is voor alle kinderen. Dit hebben we door de translator die met ons mee was laten uitleggen aan de groep kinderen en de aanwezige volwassenen. De uitgedeelde voetballen kregen een vast pick-up point, de video winkel. De eigenaar van de winkel zou erop toezien dat de ballen opgehaald en ingeleverd zouden worden, waardoor verzekerd kon worden dat de ballen toegankelijk zouden zijn voor alle kinderen en niet worden toegeëigend.

De kinderen vormden ondertussen 2 teams en al snel werd de eerste voetbal in gebruik genomen! Na een tijdje gaven we de reserve spelers de tweede bal. Deze jongens begonnen een eigen wedstrijdje, niet bepaald wat wij als voetballen zien. Ren zo snel mogelijk weg met de bal en laat de andere +/- 20 jongens maar achter je aan rennen om de bal van je af te pakken! Best grappig om te zien hoeveel plezier ze erin hebben! Onze derde bal hebben we ook daar bij het pleintje achtergelaten. De kinderen hebben ons laten zien hoe geweldig blij ze waren met de nieuwe voetballen.

Ons volgende doel was een arme wijk in de buurt van de zee. We parkeerde de Mercy auto een eindje buiten de wijk en liepen de straten door met de laatste 2 ballen. Ook hier was een voetbalveldje te vinden. We vroegen een jongen of er ook een coach was die trainingen gaf aan de jongeren en we werden naar een café gebracht waar veel actieve voetbalfans op een grote ouderwetse TV voetbal aan het kijken waren. Na het uitleggen van onze missie zei de coach wat een geweldig idee hij het vond en hij was vereerd dat wij de club wilde steunen. Hij sprak vol trots over zijn team en liet direct foto’s zien van zijn spelers in hun tenue. Hij had helaas net een training gegeven en vond het jammer dat wij de kinderen zelf de ballen niet konden overhandigen. Daarom stelde hij voor dat we terug konden komen als de kinderen zouden trainen. Voor de coach en de kinderen is het belangrijk te zien dat de bal gedoneerd wordt en dat er mensen zijn die hen steunen ook al is het een klein gebaar van ons om ballen te doneren. Voor mij is het helaas niet meer mogelijk om terug te komen om de kinderen zo enthousiast te zien, maar ik weet zeker dat ze verrast zullen zijn.

Dit liet ons nog wel de twee ballen over. Om te zien hoe de bevolking hier in Cotonou leeft liepen we verder de straatjes van de wijk in. Pas zo krijg je een goed beeld van het leven hier! Kleine huisjes en hutjes dienen als woningen, marktjes op straat waar je zowel ingrediënten voor je maaltijd als huishoudartikelen of kleding kunt kopen, moederhond die haar pups op straat voedt en een kapper die midden op straat je haren verzorgd. Alles kan!

In deze wijken renden ook volop kinderen rond. We zagen een klein jongetje met z’n kleine bal spelen. Zijn naam was Pascal. Zijn bal was kapot, maar hij schopte hem keer op keer tegen de muur. Wij gaven hem een van onze ballen. Verheugd liep hij ermee weg, een emmer vol vis in zijn ene hand en de bal in de andere. Verderop zagen we een oud dametje op de stoeprand voor haar huisje zitten met veel kinderen om haar heen. Onze laatste bal hebben we aan haar gegeven, zodat de kinderen om haar heen samen konden spelen. Ze glimlachte en we werden meerdere malen bedankt, ‘Merci, merci, merci’!

Als je als blanke hier door de wijken loopt hoor je overal om je heen ‘Jovo, Jovo ça va bien’. Het is een liedje dat kinderen zingen wanneer ze blanke mensen spotten, laten we zeggen dat het is om ons te verwelkomen in de wijken. Zo was er ook een clubje kinderen dat tegen een huisje aanzat en het liedje zong. Ze zongen het heel vrolijk toen wij langskwamen. Toen we even stil stonden om goed te luisteren werden ze verlegen. Onze translator vroeg of ze het liedje nogmaals voor ons wilde zingen. Na even twijfelen begonnen ze ons weer toe te zingen. Het was schattig om te zien! Om ze te bedanken gaf ik ze allemaal een sticker van een Afrikaans dier, nou dat vonden ze geweldig. Jullie stickers hebben de kindjes dus erg blij gemaakt Joni en Evelien!

Er zijn zoveel mooie beelden om vast te leggen in deze wijken. Je wordt geraakt door de mensen en de omgeving waarin ze leven. Ze hebben niet veel, maar ze hebben alles!

Ik zeg: ‘Missie geslaagd’!


To all my Mercy family:

How do I quantify my weeks of adventure at the AFM? There are no words that can describe how I feel! Life in the Mercy Ship community is exactly what makes it special.

Precious, priceless and invaluable

You are collegues so special

Worthy, admirable, marvellous

You are idols to all of us

Amazing, respectable, honest

Thank you for making my stay at Mercy Ships so special!

I love the team I was part of here on board, you are great! Together we work on the right to a health care for all, together we are trying to work towards a world of difference! Each in his own way, each one in a different function! These weeks have shown me we are able to make a big difference in just a short while!

I was sad leaving the ship and leaving you, because I enjoyed my journey. It was hard to say goodbye, not knowing what to say to all of you. At the same time it was also heartwarming to see all of you standing on the dock! That made me feel honored. I loved working, laughing, talking, making fun and just spending time with you all!

Mijn avontuur in Benin is helaas ten einde! Ik ben blij, dankbaar, enthousiast, gemotiveerd, geraakt, gezegend, hoopvol, onder de indruk, overdonderd, tevreden, trots en uitgedaagd! En nog steeds kan ik de woorden niet vinden die mijn tijd aan boord van de Africa Mercy omschrijven. 

Graag wil ik iedereen bedanken die mij op welke manier dan ook gesteund heeft in mijn Mercy Ships missie! Het is top te zien dat mensen je werk waarderen. Dank voor jullie support, donaties, kaartjes, enthousiaste berichtjes en reacties.

Op vrijdag 24 maart om 21.00 uur start de 8-delige tv-serie ‘The Surgery Ship’ op National Geographic. Een aanrader! De uitzendingen zijn opgenomen in de eerste drie maanden van de huidige werkperiode in Benin. Hier maak je kennis met verschillende patiënten en de vele bemanningsleden aan boord van de Africa Mercy die zich met hart en ziel inzetten voor de bevolking van Benin.

Don’t miss it!!

Foto’s

7 Reacties

  1. Maria:
    22 maart 2017
    Hoi Suzanne,

    Weer zo'n mooi verhaal. Fijn dat je zelf zoveel voldoening en plezier hebt gehad van je werk daar op het schip. Misschien wel voor herhaling vatbaar???
    Maar wij zijn ook blij dat je weer terug bent.

    Groetjes van Bert en Maria
  2. Hetty Menzel:
    22 maart 2017
    Fijn, dat je er geen woorden voor kunt vinden...het is een ?????ervaring geweest..
    Fijn ook, dat het je met zoveel plezier terug kunt kijken op je Mercy avontuur.
    En ook ik vond het fijn om je mails te lezen...dankjewel Suzanne en groetjes....Hetty
  3. Joyce van Grinsven:
    22 maart 2017
    Mooi verhaal en fijn dat je zoveel gehaald hebt uit je verblijf op de Africa Mercy! Ook al kun je het moeilijk onder woorden brengen hoe het daar was, ik kon aan je zien dat het heel speciaal was! Ik heb de uitzendingen op National Geographic al in mijn agenda staan, ik ga zeker kijken! ;)
  4. Diny:
    22 maart 2017
    Een geweldige levenservaring rijker! Zal je kijk op het leven hier ook veranderen. Top!
    Groetjes, Diny
  5. Monique:
    23 maart 2017
    Hoi Suzanne
    Een mooie verhaal weer om te lezen. Een verhaal waarin we kunnen lezen dat de mensen erg dankbaar zijn . Zoveel blijde gezichten van kinderen , een goed gevoel.
    Je missie is geslaagd, een grote fijne levenservaring met fijne collega's. Veel vrienden van Mercy ships die je wel zult missen, maar bij een volgende missie vast weer zult terugzien.
  6. Inge van der Lande:
    23 maart 2017
    Aan alles komt weer een einde. De ervaring die je meedraagt in je hart is vaak niet te omschrijving en dat is precies waarom dit avontuur zo bijzonder is voor je. Een indrukwekkende meer dan fantastische ervaring. Ga de uitzendingen zeker volgen. Geloof dat ik zo ook eens zou doen om op deze manier je medemens te kunnen helpen. Zal best even tegenvallen wanneer je weer in alle luxe van Viecuri komt werken. Maar .... gelukkig zijn de collega's weer blij dat je er weer bent. Liefs Inge
  7. Arianne:
    24 maart 2017
    Heel fijn Suzanne dat je het leuk hebt gehad en dat je daar veel hebt kunnen betekenen. Ik heb vernomen dat je weer thuis bent. Misschien ga je weer snel een andere trip maken.